Como a luz dun anxo da ilusión e a esperanza. Así cómpre ler A nena á que non deixaban ser feliz, delicada e positiva narración xurdida do maxín creador de Miguel Ángel Alonso Diz e a maxia dos pinceis de Luz Beloso que toma corpo agora nos tórculos de A Porta Verde do Sétimo Andar.
Poucas veces se atopa nunha única obra tanta rebordante afirmación da beleza e a bondade. Os valores positivos que inzan nestas páxinas fan delas unha lectura ideal para @s nov@s que anden a aprender o mundo, mais tamén para @s adultos que queiran reconciliarse con el.
A ledicia, a autoestima, a capacidade de soñar e ilusionarse, a alegría de vivir, o aprecio polas artes e a creación, o desprezo do capitalismo feroz, o rexeitamento fronte ao autoritarismo ―manifesto ou encuberto, tanto ten―, a insubornable defensa da liberdade para pensar e obrar, o arredamento da neoescravitude tecnolóxica, o cultivo da amizade fonda, o noxo pola gula que condena á fame doutros, a reivindicación da pluralidade, a complementariedade e a diversidade tanto no colectivo coma no persoal, a devoción polas verbas; nunha palabra: o amor fraterno e universal como única vía posible para a felicidade individual e comunal é o que zumegan todos os poros deste emotivo A nena á que non deixaban ser feliz, precioso relato que, no ronsel de moitos outros textos clásicos, se concreta aquí na historia dunha neniña, Sabela, que ten a ousadía de declarar que é feliz nun mundo autocrático no que as autoridades e elites privilexiadas decretaron que a xente do común non pode vivir gozosamente e debe resignarse a esmorecer de tristura.
Alén da oportuna dedicatoria da “Soleira” á nena que foi (e segue a levar no corazón) María do Carme Krukckenberg, máis alá da acaída cita a un John Lennon que con cinco anos declarou que, cando medrase quería ser… feliz!, incluso alén do sentido poema “Epílogo” (todo un canto cordial e de contaxiosa esperanza), non quero deixar de destacar as magníficas ilustracións de Luz Beloso, que fai aquí un traballo visual de primeira orde, iluminando coas cores dos seus trazos todas e cada unha das palabras de Alonso Diz, que cobran con estes debuxos deliciosa vida icónica.
A nena á que non deixaban ser feliz será, segundo os casos, un perfecto libro regalo para lectorado novo, literatura medicamento para aqueles que tantas veces desconfiamos do xénero humano e sempre grata compaña para amantes da literatura de xenerosos sentimentos e moi fermosas imaxes.